Arkiva për kategorinë ‘Poezi’
Të kam aq larg i dashur
por prap të dua,
Ti nuk lajmërohesh,
pse më ke harruar?
Çka bëra keq që më nuk më do
apo ndoshta ke qjet tjetrën
qe më shumë se unë
e dashuron dhe mendon?
Një ëndërr plot ngrohtësi dhe dashuri,
një ëndërr plot emocione dhe ndjenja,
një ëndërr që ti vjen pa ftuar,
një ëndërr që më bën të gëzuar.
Një ëndërr plot vujatje dhe mendime,
një ëndërr ku mundem te them TE DUA ,
aty ku mundem lirshëm të ë përqafoj
aty ku do rrime deri sa jeta të përfundojë.
Kjo jete cdo na jape,
vec lot e dhimbje,
pa dashuri e sakrifice,
as mos te te shkojne ne mendje.
Jete e rende e me teka,
do qe te shkoje vec e veta,
per plan s’pyet fare,
ah sa tradhtare.
C’eshte njeriu valle,
me shpirt nje cope qenie,
valle kur do mesohet,
se jeta ka dhe renie?
C’eshte njeriu valle,
qe sikur pa shpirt lendon,
dhe pastaj plagen e shkaktuar,
vjen dhe e mekon?
Sa lendon njeriu,
nje zemer vec e di,
aq sa te tremb nga largesia,
te tremb dhe ne afersi…
Sa e veshtire jeta,
kur je i vetmuar,
ske me ke ti ndash dhimbjen,
as kur te jesh i gezuar.
Jete e rende paske qene,
ah sa shume po na mundon,
asnje here nuk na jep mundesi,
ta dime se kush kur e peson.
Stine e bukur kjo pranvera,
celin lule, lindin shqerra,
Dielli del ne mengjes,
plot me gaz na buzeqesh.
Thone femijet plot gezim
erdhi pranvera plot gjelbrim,
dalin gra, dalin femije.
mbushet vendi plot gjalleri.
Nese sonte je ne vetmi
mos harro syt e mi,
Kur mbyll syte e tua
mos harro se sa shume te dua.
Nese sot ti ri zgjuar
mos kujto kohen e kaluar,
Po te kapi nostalgjia
eja dhe puth buzet e mia.
Nese me goj se thua dot
provoje me e shkrujt
fjalen me te bukur n’bot
TE DUA.
Jam diku humbur ne mendime
se ce ka gjet kete zemren time
S’mund te mendoj azgje tjeter
vec per ty e shkruaj ne leter.
Zdi ku jam e zdi ku shkoj
as nuk dua te mendoj
Po me thuaj si te harroj
kur xhdo cast te mendoj.
Me fal zemren un po vras
me shume ndjenja po e godas
Dhe aq shume un berats
por nje ze me ndjek nga pas.