Posts Tagged ‘poezi per jeten’
Sa e veshtire jeta,
kur je i vetmuar,
ske me ke ti ndash dhimbjen,
as kur te jesh i gezuar.
Jete e rende paske qene,
ah sa shume po na mundon,
asnje here nuk na jep mundesi,
ta dime se kush kur e peson.
Pse jeta te dhuron vetem vuajte,
pse na shkojne dem perpjekjet,
pse endrrat zhduken akoma pa filluar,
pse gjykohen njerzit fare pa i degjuar?
Pse sot vriten shpresat,
pse ka lot me teper se buzeqeshje,
pse askush ste zgjat doren te te ndihmoje,
a thua asnjehere ndihme ai sdo te kerkoje?
Jam prekur e lenduar ndonjehere
Dhe lotet mezi i kam mbajtur,
Jo t’i kurseja, por t’i fshihja
Per t’i derdhur mbi jastekun e nates.
Duke veshtruar kapaket e syve
Lirshem i beja dialog vetvetes,
Ndonese me vinte te ulerija,
Pajtohesha me gjuhen e heshtjes.
Nuk ka ”jetë” pa mërzitje
Pa gëzim jo, nuk ka ”jetë’,
Ndonjëherë ka dhe ngjitje,
Sic ka edhe tatëpjetë…!
Vije e drejtë s’mund te jetë jeta
As natyra, anembanë,
Kur je gjallë vizat e drejta
S’dalin as në kardiogram’..
Loading ...