Arkiva për kategorinë ‘Poezi dashurie’

Nuk dua të të prishet grimi i buzëqeshjes virtuale
Në krahëror kur përeken hemisferat afshërore
Yllësinë barte si mallëngjim i amshueshëm
Nostalgjinë si remnishencë jetësore

Ndreq grimin edhe pas dozës së parë të ekstazës
Përmendu se në një fluturim
Me grimca imazhesh do të bëjë ikonën
Mos më len të thyhem të copëzohem si pasqyrë

Hepohem duke kërcyer atë vals
Aureolë ndjenjash në ekuinoks celebrimi
Najadë bëhu e fortë dhe svilo prajshëm
Kulmo në jehonë po deshe shkunde dhe amshimin

Pse me krijove Perendi qe te vuaj un per dashuri
Pse me lindi nena ime qe te jem ne shum kujtime,
Oh kjo jete sa e shkret un pa ty duhet me ndejt.

Rruget jan te gjata
Netet jane pa fund
Qendroj larg teje e ste gjej askund,
Eja ti pran meje mos me le ne vetmi
Lejoma te puthi njeher dhe t’a largoj ket merzi.

Sa her ne endrra shoh
Nje princesh simpatike
Me duket si kur e njoh
Madje e kam edhe mike
Ajo me beri ftese
Ti beja vec shoqeri
Por i erdhi ne kujtese
Qe me mua kish ren n’dashuri
Un s’jam familje mbreti
As princ sisha vertet
Se di cfar tek un gjeti
E m’tha: te du perjet
E embel dhe e bukur
Buzqeshjen mu ma fal
Vallzova me nje flutur
Me nxorri mu shum mallll…

Kur u mbyllen shkollat mu fik dashurija, vajzen qe e deshta e ndalen te shtepia, muajin shtator e prisja me gezim se te dashuren time e prisja ne takim.
Ja filloj mesimi ne shkoll e kerkova por te dashuren time askund se takova, ndegjova prej te tjerve me than se e kan feju.
E kishin fejuar per ate qe kurr se kishte pare, per asgje tjeter vetem se per te na ndare.
A jet e mallkuar o fat i pa prir i ndave dy dashnor si nuk pate meshir…

te dua zemra ime te dua shume e di
si peshku pa uje pa ty nuk mund te rri.
edhe pse ti nuk me beson
kjo zemer vetem ty te don.
te shpresoj qe kete nje dite ta kuptosh
dhe ne krahet e mi me vrap te vraposh.

Ne takimin e par u dogja si zjarr.
Ne takimin e dyte te desha si syte
Ne takimin e trete ne zemer mke mbete.
Por nje gje nuk po e kuptoj ,qe tani, qe me ty jam dashuruar ,ti me mua sjellje ke mdryshuar. Nuk po e kuptoj perse ti po sillesh keshtu kur e din sa shum un te du…!

Jam i heshtur pa fjalë,
se çdo fjalë për ty mbaj ,
jam pa shpresë , jam pa ëndërr,
jam pa shpirt jam pa zemër.
Jam pa frymë e pa jetë,
sikur një qiri duke u tret.

Urrej vetën time,
se të do kaq shumë,
i urrej ëndrrat,
se më len pa gjumë,
e urrej detin, 
se nga ty më ndan,
te urrej ty,
se nuk të kam pranë,

Dua ti ndiej në ty nxehtësinë ,
në përqafimin tënd vetveten gjeta,
dua të ma kthesh dashurinë,
dhe puthjet e nxehta.

Një gjë dua që ta them,
mbaje në zemër mbaje në mend,
kur një shpirt tjetër ta duash, 
dashurinë tonë atij ti thuash,
të, të dojë aq sa të desha unë, 
as më pak e as më shumë.

Ti fala sytë ,ti me verbove,
ta fala zemrën , ti ma copëtove,
ti fala ëndrrat, ti i shkatërrove,
ta fala dashurinë, poshtë e hodhe,
sa e zbrazët në shpirt u tregove.

Lule, pse strukesh kur pranë më ke?
Pse një herë nuk shikon nga unë?
Dhe pse bëhesh kinse nuk më njeh?
Ndonëse ne njihemi shumë.

Bashkë me tradhti më tradhtoi bukuria,
Edhe pse unë e desha përgjithmonë,
Sa e pa drejt është dashuria.
Dikën gëzon e dikën lëndon.

Por shpirti im lehët nuk jep dorëheqje,
Për ty jeton edhe më pak shpresë,
Nëse nga ti nuk merr një përgjigje,
Nuk i mbyll sytë që të vdes…