Dommosdo doja të shkruaja për ty , një poezi
Një poezi që s’do kishte shoqe në këto anë
I thirrja frymëzimit natën të më vi
Por përpjekjet e mija sikur kot më vanë.

Thash kot, vargjet s’rridhkan me sforcime
Më paska ikur delli i të shkruarit
Papritmas mu kujtua kafshimi i buzës sime
Në shkallë duke u ngjiitur pas murit.

Më kafshoi në buzë, Ni (m) fa gjarpërushe
Në shkallët e klinikës Uroplastikë
Iku teposhtë me hap prej drenushe
Dhe shenjën në buzë më la si prikë.

Më mbeti shenjë e Ni(m)fës në buzë
Ta fshija, ta fshihja s’doja kurrsesi
Isha Arkimedi i qëlluar në Sirakuzë
Shigjetë e ushtarit ,në buzën mavi.

Porse unë s’bërtita si Arkimedi ”e gjeta”
veçse, dorën pa dashur vura tek buza
se dija në më ish ngulur dhëmb-shigjeta
apo më kishte kafshuar rëndë meduza.

Gjatë mavijosja nga buza smë iku
Të gjithë më shikonin, sua kisha ngenë
Unë isha Amori me degën prej fiku
Dhe ti e bukura Magdalenë.

17-18 janar, 2007

2 Komente për “Kafshimi i Ni(m)fës”