Ti je gjithçka që njeriu do të dëshironte,
Ajri, uji, toka , zjarri dhe nata me hanë,
Ti je gjithçka që Zoti desh të krijonte,
Eva, Afrodita, e pavdekshmja Nirvanë.

Ti je gjithçka që njeriu do desh të zotëronte,
Paraja, pushteti dhe e madhërishmja, bukuria,
Para teje, njeriu, gjë tjetër s’do kërkonte,
Sepse ti je arma atomike, superfuqia.

Ti je Eva, mollë, në Kopshtin e Edenit,
Që Zoti të krijoi, për qejf të Tija,
Je tundimi i Adamit, e Erosit shkëndija,
Zemërimi i Zotit, ngashnjimi i njeriut, tradhëtia.

Ti je Rozafa, grua me qumësht të bardhë,
Gjaku i tharë nën ftohtësinë e një guri,
Je Doruntina, nën tisin e natës, mbi kalë,
Që vë në sprovë, besën e një burri.

Ti je Ni(m)fa, bija e Herës dhe e të rreptit Zeus,
Që sundon Akropolin që nga antika, fillimi,
Ti Anteun e mbërthen për toke dhe i thua sus,
Ti je Zoti, Gjithësia, Bing Bengu, Krijimi.

Ti je premtimi i pambajtur, zhgënjimi, tradhëtia,
Je e para ndër shtatë muzat e Zeusit dhe Herës,
Mbretëreshë në fron, si vetë poezia,
Je cikna e dimrit dhe bulëza e parë e Pranverës.

17.04. 2010