Archive for February, 2017

Po të duash ti bëhem heshtje,
po të duash ti bëhem edhe lot,
por dashuria më transformua në dhimbje
dhe te pres, te pres me kot.

Po te duash ti, prape ne jete me kthen,
po te duash ti, zemren ma rremben,
por ti aspas s’mendove, ike me lendove,
zemren time te brishte, shkaterrove

Sado larg te te kem
ne zemer te kam,
te ndjej me dashuri,
sikur ne krahet e tu jam.

Te ndjej gjithomne
sme le dashuria te me largohesh,
i mbyll syte te ndjej prane,
edhe ne enderr me kujtohesh.

Mos lejo hapsiren,
te hyje ne mes nesh,
mos lejo per mua,
dashuri mos kesh.

Mos lejo i dashur
vetem te jemi,
mbaj ekuilibrin,
gjithmone keshtu te jemi

C’eshte njeriu valle,
me shpirt nje cope qenie,
valle kur do mesohet,
se jeta ka dhe renie?

C’eshte njeriu valle,
qe sikur pa shpirt lendon,
dhe pastaj plagen e shkaktuar,
vjen dhe e mekon?

Sa lendon njeriu,
nje zemer vec e di,
aq sa te tremb nga largesia,
te tremb dhe ne afersi…

Ndonjeher kam frike te iki nga ti,
sepse po u largova do ti humb ata sy,
dua te te them sa shume te dashuroj,
por kam frike se mos me teper te largoj.

Stepem largohem
dhe nuk kam fuqi,
me del para hija jote
dhe nuk je ti.

Drite e mengjesit kur del,
mendimet lindin e dita nis,
mendimi i pare je ne kete mengjes,
dhe i fundit kur nata ngrys.

Ah sa vlen nje perqafim,
aq sa te te mbaje ne jete,
nje puthje, nje ledhatim i lehte,
te ben te ndihesh ne shpirt e qete.

Sa drite ka kjo dite,
por drita ime, vec ti,
drite ne cdo agim,
drite ne syte e mi…