Archive for May, 2011
Nje kujtim ne dore e mbaj
Nostalgji qe n’shpirt e kam,
Nje kujtim nga ajo nate, ne cdo moment me ben te qaj.
Ti ke shku larg ke shku
Pa e lene as nje gjurme.
Se do t’kthehesh kam nje shprese,
Per c’do dit me malle po te pres.
Ate kujtim qe ti ma dhe
Eshte kujtim qe ne gisht e mbaj
Permes saj kurre s’do te harroj
Syte e mi jane mbushur vaj.
S’me beson sa shume te du
Sa te jet jeta do te pres
Ate unaze qe ti ma dhe,
Eshte kujtim qe kurre nuk vdes.
Je enderra qe shikoj cdo nate!
Je vdekja qe do me marre nje dite!
Je drita qe me ndihmon te shikoj!
Je e vetmja arsye per te cilen jetoj!
TE DUA SHPIRTI IM !!! <3
Kjo eshte nje bote e vecante, e cila ndodhet atje ku eshte kulmi i dashurise, sepse dashuria eshte vetem dashuri dhe jo interes, atje ku modestia nuk eshte hipokrizi por eshte menyre e te qenit, atje ku toleranca mer kuptimin e veretet, si shikimi i vetes nepermjet tjetrit.
Nuk ka rruge tjeter orientimi ne kete realitet qe e quajme jete per te dale pertej reve qe na mbulojne, vecse duke respektuar nje kod te ri, duke degjuar ate qe na thote shpirti yne.
Brenda shpirtit mund te arrish ato qe ne jeten matriale jane teresisht te privuar nga ekzistenca, me forcen e shpirtit mund te takosh miq qe i kupton dhe te kuptojne. Aty te bota e shpirtit nuk ka kufi midis mua dhe tjetrit, prandaj forca e shpirtit e gjykon njeriun pertej gjeografise, pertej kufijve dhe epokave, pertej iluzioneve te tij, pertej gabimeve apo meritave qe i kane njohur te tjeret. Ne shpirt bota eshte ne duart tona prandaj ne e udheheqim ate sikur femiju i pafajshem dhe i padjallezuar.
Ti dish kufijte do te thote se shpirterisht i ke kaluar ata. Kufijte me te pameshirshem jane at ate padukshmit dhe te japin ndjenjen e nje lirie iluzore.
Nje bilbil i bukur shume net po kendon
Dashurin e humbur me lot po e vajton
Ai bilbil i bukur mee ze qe po qan
Dashurin e humbur me lot po e lan
Ate bilbil te gjore
Ska me kush qe e ngroh
Plaget e tij ne zemer ska me kush qe ja sheron
Ai bilbil dale nga dale po dobesohet
Zemra e tij ngadale po dobesohet
Vajto bilbil vajto, per fatin tend te zi
Se edhe mua me ngjau…
E njejta “TRADHETI”
Endem si nje i verber ne endrrat e mia. Me nuk me mbet as edhe nje rreze drite mbi tempullin e epsheve te dashurise.
Endrra me eren e detit e kjo qetesi e kesaj nate te zbrazet me shpjerin atje, ku ti humbe ne vorgullat reres si nje perendi me krah te zinje.Valet heshtin edhe pse e qajne ate te shkret shkemb por nuk flasin, fjalet e tyre u zhduken nga kristali i shpirtrave mekator ate dite. As dielli nuk me shikon me, a thua pse djej aq shume ftoft edhe kur ai me rri prane, pse qielli eshte i skuqur si syte e nje te dehuri sikur bota dot marr fund.
Gjithqka do te duhej te perfundonte ate qast por ishte deti qe heshti dhe nuk i morri te gjitha, qe gjithqka te mbetej si nje arke e pavlere e varrosur thell ne shpirtin e erret te tij, por na la te vazhdonim rrugen e humbur.
Ishte dite vere, ishte dite mrekullie ajo, e e keta engjuj demon me shtyjne te e kujtoj si dite zie e te falem para tyre. Por edhe sikur gjith’ uje i kesaj bote te me versulej, e era shtrig te me perplaste apo ata te me vrisnin une dashurin do ta ruaj, do ta ruaj si mekatin me te bukur, si thesarin me te shtrejt e ate dite do e kujtoj, gjithmon sa here qe jeta ime kerkon lumturi…
E di se te kam shoqe
E di se shok me ke
Por keshtu e beri Perendia
Ne mes nesh hyri dashurija
Ndoshta s`te pelqej
Ndoshta te nervozoj
Por ta them te drejten
SHUM TE DASHUROJ
Esht marri per mua
E di se gabova
Shoqen qe e pata
E DASHUROVA..
Sa lozonjare je Syvalë
Nga zeniti ku prekë mallëngjimin qiellor
Bizhuteritë e engjujve i more dhuratë
Rrugës qumshtore valsin kozmik ti e ke ringjalle
Sa e këndëshme je Syvalë
Nga spektri i ylbertë buzëqeshje dhuron
Vetëm ti ke fatin atë magji ta shijoje
Të tjerët ëndrrojnë atë mrekulli vetëm për ta parë
Sa e bukur je Syvalë
Ty ta ka zili edhe afrodita
Duke të parë ty është zbehë pak edhe monaliza
Të gjithë ata që një gjë të bukur kanë parë
Kutine e bardhë të pandorës ende nuk e kanë gjetur
Na ishte njëherë një fillim hyjnor per te lindur
Dhe një fund mahnitës tej amshimit të bukur e te pritur
Nuk dua të të prishet grimi i buzëqeshjes virtuale
Në krahëror kur përeken hemisferat afshërore
Yllësinë barte si mallëngjim i amshueshëm
Nostalgjinë si remnishencë jetësore
Ndreq grimin edhe pas dozës së parë të ekstazës
Përmendu se në një fluturim
Me grimca imazhesh do të bëjë ikonën
Mos më len të thyhem të copëzohem si pasqyrë
Hepohem duke kërcyer atë vals
Aureolë ndjenjash në ekuinoks celebrimi
Najadë bëhu e fortë dhe svilo prajshëm
Kulmo në jehonë po deshe shkunde dhe amshimin