Arkiva për kategorinë ‘Poezi dashurie’
Dhe ne vjeshte me zgjon kujtime
Ne cdo stine ,me turbullon,
Porsi verè e gotes sime
Ne mesnate me shoqeron.
C’faje ka nata? Qe hesht gjithmon
Mos valle ndjen edhe ajo dhimbje?
Nuk e di me c’te mendoj,
ti ke mbetur ne mendjen time.
Asgjë s’mund të jetë siç ishte më parë,
Sepse kemi brenda vetes diçka tepër,
Një gjysmë dashurie nga ty e vrarë,
Dhe atë që ruaj unë, gjysma tjetër.
Dashuria nuk humbet
kur ate bashke e jeton,
dashuria vech ritet
kur me shpirt ate e mbron.
Ne te dy bashke
vijme mbi gjithcka;
me te vlefshme se kjo dashuri
ne gjith boten ska.
Ne te dy e mbajme gjalle
kete dashuri te shenjte,
duhemi si te cmendur
do e ruajme per jete dashurine e shtrenjte.
Dashuri e vertet
asnjehere nuk venitet,
edhe prej se largu
ajo vazhdon te rritet.
Largesi e keqe
ishte kjo e jona,
por s’u harruan kurre,
keto dy zemrat tona.
Gjithmone te prisja
e me mall u perqafonim,
erdhi edhe fundi,
qe jeten bukur te fillonim.
Sa zgjat lumturia,
kur me dike prane je?
Dashuri te pafund kur jep,
dhe ne kembim asgje smerr?
Dashurie e pafat
ishte kjo e jona,
asnje nuk do i di
perjetimet tona.
Na ndane ne te dy
pa kurrfare meshire,
ne u pajtuam me fatin
pa asnje pike deshire.
Dashuri më dhe,
zemrën ta dhash,
për një gabim të vogël,
ne greminë rash.
E lëndova zemrën
desha të të lëndoj ty,
më theve lumturinë,
s’jemi më të dy.
Sa i pafund eshte qielli
aq vlen per mua ty,
sa thellesia e oqeanit
eshte dashuria qe kemi te dy.
Mos me ler vetem
shpirt, mos me deshpero,
jeta ime paty,
sdo kete vlere me.
Mos me lendo
shume te dua,
je e vetmja shprese,
per mua.
Nese ti me do,
jeta ime zbukurohet,
shpirti me gezohet,
buzeqeshja me shtohet.
Ti je drite e imja,
je gezim i shpirtit,
asnje gje sme lumturon,
me shume se kur ti me perqafon.